Doneer Vrijwilligers

Erfgoedparticipatie: het juiste duwtje in de rug

Aan de rand van mijn dorp Vorden (Gelderland) staat een oude watermolen. Op het eerste gezicht is het geen bijzonder gebouw. Het steekt haast nietig af tegen de machtige groengrijze wilgen, die in de lente en de zomer met hun takken de muren omhelzen. Ik ging er met mijn schoolklas naartoe. Enkele vrijwilligers zetten het schoepenrad in beweging, en één van hen legde de werking ervan aan ons uit, terwijl we met een klein groepje het enigszins muffe molengebouw binnengingen. De man vertelde (waarschijnlijk) iets over buitenraderen en assen, terwijl ik gefascineerd ieder scheurtje in de muur en de splinters in het verweerde hout in me opnam. Je mocht met je hand door het vers gemaalde meel, en ik stelde me onmiddellijk voor hoe dit al eeuwenlang zo moest zijn gegaan.

Passie
Deze watermolen spreekt niet alleen tot mijn verbeelding; hij siert namelijk ook talloze ansichtkaarten, tekeningen en schilderijen. Ik kwam zelfs een keer een theelepeltje tegen in de keukenla van mijn oma, met aan de steel een gegraveerde afbeelding van de welbekende watermolen. Vooral toen ik naar de schilderijen keek, viel het me op hoezeer de molen opgaat in en overwoekerd wordt door het landschap. Maar hoe klein ook, toch heeft het een indruk op me achtergelaten. Ik herinnerde me niet precies meer wat de man allemaal had verteld, maar zijn passie had wel iets in me losgemaakt, en gaf mij het juiste duwtje in de rug. Ik kwam er nog vaak, en iedere keer was het net even anders, en kwam ik mensen tegen die allemaal een ander soort relatie tot deze watermolen hadden.

Annelore Lam

Gefascineerd
Op een middag in augustus raakte ik aan de praat met een man, die zijn zorgen uitte over het voortbestaan van de traditie. De aanhoudende droogte had het waterpeil namelijk flink doen zakken. Een andere keer zag ik hoe enkele kinderen gefascineerd tuurden door de roosters van de vispassage, en even verderop een verliefd stelletje dat hand in hand keek naar het draaiende schoepenrad. Soms ging ik er ook met anderen naartoe, en kon ik het natuurlijk niet laten om hen over de geschiedenis van de watermolen te vertellen. Ook mijn leeftijdsgenoten reageerden zonder uitzondering enthousiast, en het leek hen zeker ‘cool’ om er naar binnen te gaan en zelf eens te zien, maar vooral te proberen hoe dit nou precies in zijn werk ging. Ik hoop dat ik hen ook op deze manier het juiste duwtje in de rug heb gegeven.

Annelore Lam, Erfgoed Jong

Over Erfgoed Jong

Erfgoed Jong gaat op de Utrechtse Erfgoeddag in gesprek met deelnemers.

Erfgoed Jong is een onafhankelijk landelijk netwerk van jongeren tussen 16 en 30 jaar met interesse in én een mening over erfgoed. Met lef, kennis en verrassende perspectieven wil Erfgoed Jong de erfgoedwereld in Nederland een nieuwe impuls geven. Het is een platform waar jongeren en erfgoedinstellingen elkaar ontmoeten en waar samenwerkingen tot stand kunnen komen. De leden van Erfgoed Jong hebben uiteenlopende achtergronden, van kunsthistoricus tot onderwaterarcheoloog, en dat maakt Erfgoed Jong een uniek netwerk in het erfgoedveld.

Erfgoed Jong is een initiatief van Overleg Provinciale Erfgoedinstellingen Nederland (OPEN).