Erfgoedparticipatie: het juiste duwtje in de rug
Aan de rand van mijn dorp Vorden (Gelderland) staat een oude watermolen. Op het eerste gezicht is het geen bijzonder gebouw. Het steekt haast nietig af tegen de machtige groengrijze wilgen, die in de lente en de zomer met hun takken de muren omhelzen. Ik ging er met mijn schoolklas naartoe. Enkele vrijwilligers zetten het schoepenrad in beweging, en één van hen legde de werking ervan aan ons uit, terwijl we met een klein groepje het enigszins muffe molengebouw binnengingen. De man vertelde (waarschijnlijk) iets over buitenraderen en assen, terwijl ik gefascineerd ieder scheurtje in de muur en de splinters in het verweerde hout in me opnam. Je mocht met je hand door het vers gemaalde meel, en ik stelde me onmiddellijk voor hoe dit al eeuwenlang zo moest zijn gegaan.